Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΑΝΤΕΡΑΣ κοιτώντας προς τον βράχο του Λαζαρέτου, καταμεσής του λιμανιού - πρώην λοιμοκαθαρτήριο και φυλακές, ορφανεμένο τώρα- και το πλήθος των γεμάτων λέμβων που πήγαιναν και έρχονταν από τη στεριά προς το νησάκι και από εκεί πάλι προς τη στεριά, λόγω του ότι τον επόμενο μήνα θα γιόρταζε ο εκεί ναΐσκος του Σωτήρος και κατά τη συνήθειά τους οι γυναίκες άρχιζαν από πριν την καθαριότητα και τους στολισμούς, πήρε να μου λέει πράγματα που δεν τα συνήθιζε. Δεν ήταν ο άνθρωπος που άνοιγε εύκολα το στόμα του. Αυτό με παραξένεψε. Με γοήτευσε αλλά με έβαλε και σε συλλογισμούς. [Αυτά προς τα τέλη Ιουλίου του 1953, στην Ιθάκη, κάπου μέσα στο χαώδες αιδοίο της Αδριατικής.] (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]