Οι σχέσεις με τους άνδρες, οι μεγάλοι έρωτες αλλά και οι χωρισμοί, ήταν η έμπνευση. Τις ηρωίδες μου συνέδεαν κάμποσες αποτυχημένες σχέσεις, ίσως και ζωές... Έμοιαζαν να είναι αυτό που λέμε «Λούζερ». Σίγουρα (Όταν γράφεις, τίποτα δεν είναι σίγουρο, έρχονται οι «characters» και σου τα αλλάζουν όλα). Ένας άνδρας και μια γυναίκα, ζευγάρι, σκουπιδιάρηδες και φιλόσοφοι του δρόμου, που ζουν κάτω από τα αστέρια, προσελήφθησαν για να λύσουν τον γρίφο «Τι εστί γυναίκα λούζερ». Από κοντά έτρεξαν οι άνεργες ηθοποιοί με τα «Παρισάκια» («Χτύπησα ένα Παρισάκι»), ένας αυθεντικός διάλογος με πολλές ρεαλιστικές και υπαρξιακές αγωνίες. Και εγένετο Η γυναίκα λούζερ. Λίγα χρόνια αργότερα, με την κρίση να μας στριμώχνει για τα καλά, ένιωσα την ανάγκη να βάλω στην παρέα, την «Ανδροδιώχτρα καριέρας». Γυναίκες και άνδρες καριέρας, στα σαράντα και στα πενήντα τους και στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ακόμα και αυτοκτονίας... Ο καθρέφτης της γενιάς μας...