Στις αχανείς ιδιοκτησίες τους, που απλώνονται μες στις πεδιάδες, οι οικογένειες των γαιοκτημόνων έχουν διατηρήσει μια πλούσια και ιδιαίτερη κουλτούρα. Εμμονικοί με τα μέρη τους και το παρελθόν τους, προσλαμβάνουν καλλιτέχνες, συγγραφείς και ιστορικούς για να καταγράψουν με σχολαστική ακρίβεια κάθε πλευρά της ζωής τους, αλλά και τον χαρακτήρα της γης τους. Ένας νεαρός κινηματογραφιστής φτάνει εκεί, ελπίζοντας να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια. Σε μια ιδιωτική βιβλιοθήκη αρχίζει να κρατά σημειώσεις για την ταινία του και επιλέγει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο την κόρη του πάτρωνά του. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο ανώνυμος αφηγητής ξεδιπλώνει το συναρπαστικό χρονικό της εμπειρίας του από τις πεδιάδες και το κείμενο σιγά σιγά μετουσιώνεται, σύμφωνα με τον Μάρεϊ Μπέιλ, σε «μια οπτασία για το τοπίο, τη μνήμη, την αγάπη και την ίδια τη λογοτεχνία». Δεν υπάρχει άλλο έργο στην αυστραλιανή γραμματεία που να μπορεί να συγκριθεί με τις Πεδιάδες. Η απέραντη και ανεξιχνίαστη Αυστραλία παύει να είναι μια απτή συνθήκη και αναβιβάζεται σε μια αφηρημένη, μυθολογική σύλληψη. Τούτο το σαγηνευτικό μυθιστόρημα πρωτοεκδόθηκε το 1982 και έκτοτε έχει γίνει κλασικό.

 

 

«[Για τον Τζέραλντ Μαρνέιν] η πρόσβαση στον άλλο κόσμο -έναν κόσμο διακριτό και κατά πολλές απόψεις καλύτερο από τον δικό μας- δεν κερδίζεται από καλά έργα ή τη Θεία χάρη, αλλά από μια άνευ όρων παράδοση στη μυθοπλασία».

Τζ. Μ. Κουτσί, New York Review of Books
 

«Οι προτάσεις του Μαρνέιν είναι ένα δυναμικό δίπολο νωχέλειας και ομορφιάς, ρηχότητας και βάθους, που συχνά προσεγγίζουν την ψυχρότητα, με έναν περίπλοκο λυρισμό [...]. Οι Πεδιάδες συνιστούν ένα παράξενο αριστούργημα που αφήνει την αίσθηση ότι είναι λιγότερο κάτι που έχεις διαβάσει και περισσότερο κάτι που έχεις ονειρευτεί».

Μπεν Λέρνερ, New Yorker

 

«Διαβάζοντας Μαρνέιν, σε ενδιαφέρει λιγότερο τι συμβαίνει στην ιστορία και περισσότερο τι σκέφτεσαι καθώς τη διαβάζεις. Η γραφή του δημιουργεί εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη και τον κρατάει μέσα σε έναν κόσμο όπου σε κάθε καμπή παρακινείται να στρέψει την προσοχή του σε αυτές τις φευγαλέες εικόνες».

New York Times