Ήταν ένας Νοέμβρης κατακλυσμού και επανάστασης. Μια βροχή από ατσάλι διέσχιζε τον αέρα οριζόντια, και οι μεταξωτές ομπρέλες των ωραίων γυναικών ήταν πλέον άχρηστες. Αδέσποτες σφαίρες έρχονταν να χτυπήσουν τα τριαντάφυλλα που φόραγαν στο αριστερό τους στήθος, και ξαφνικά, χωρίς λέξη, οι ωραίες πλάγιαζαν κάτω, σαν να υπάκουαν στην προσταγή κάποιου αόρατου εραστή. Η ζώνη της πλατείας Πότσδαμ ήταν σχεδόν εξίσου επικίνδυνη με την πρώτη γραμμή στην Καμπανία. Ένας γκρίζος ουρανός βάραινε την πόλη σαν σκέπασμα φέρετρου, αλλά μέσα σ` αυτό το γκρίζο τοπίο του θανάτου, ήρθαν οι ναύτες του Κιέλου, με τις κυανόλευκες στολές τους, να δώσουν μια χαρούμενη νότα. Κι οι κόκκινοι στρατιώτες, με τις κοφτές κινήσεις τους σαν μέσα από εξπρεσιονιστικούς πίνακες, ανέμιζαν τα λάβαρα ενός αστραποβόλου λυκόφωτος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]