Ένας τυπικός χαρακτηρισμός του Στήβενς για τον ποιητή είναι ο `κεντρικός άνθρωπος`, ο `απόλυτος Πλάτων`, που αντιστρέφει το σχέδιο του δημιουργού πλάθοντας το ιδεώδες απ` το πραγματικό. Είναι επίσης ο `άνθρωπος άξων` στο `Συνηθισμένο Βράδυ στο Νιου Χέηβεν`, ο `μέγας άνθρωπος` ή ο `ραβίνος` στις `Σημειώσεις για έναν Υπέρτατο Μύθο`, ο ερμηνευτής της `μεγάλης έννοιας` που είναι η ιδέα του ανθρώπου, ο `μουσικός της σκέψης` στο `Θλιβεροί Ήχοι ενός Χαρωπού Βαλς` που σύντομα σ` εμπνευσμένη ποίηση θα ενώσει τα θρυμματισμένα εγώ των ανθρώπων και θα κινητοποιήσει τη φαντασία τους σε μια νέα `μουσική γεμάτη μυστήριο`.
Ο ποιητής του Στήβενς είναι ένα ον υπέρτατης ορατότητας, `η διαφάνεια του τόπου όπου ζει`. Το κρύσταλλο είναι το σύμβολο του Στήβενς για τη διαφάνεια της ποίησης και στην αφηρημένη και στη ζωτική έννοια. Η ύπαρξη του κακού και του θανάτου, της απομόνωσης και της αδυναμίας μας σ` έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο, τίθεται κάτω απ` αυτό το κρύσταλλο και γίνεται στωικά αποδεκτή σα μια ανάγκη της φύσης. Μέσα απ` αυτή την ανάγκη, ο Στήβενς διαβλέπει μιαν επάρκεια της πραγματικότητας η οποία γίνεται ο πλάστης της ομορφιάς, των πόθων και των ονείρων μας.
Η αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι η βάση της ύπαρξης και πρέπει να συλληφθεί απ` τον ανθρώπινο νου στην απτή, την καθαρή της έννοια, χωρίς τις αλλοιώσεις που της επιβάλλουν τα αισθήματά μας, και να γίνει αποδεκτή ως η μόνη ουσία `που αρκεί` στην ποιότητα του βίου και την πιθανή επιβίωση του ανθρώπου, υπάρχει σε κάθε αξιόλογο ποίημα που έγραψε ο Στήβενς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]