ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

«Αυτά που έγραψα, για τον βίο του Χατζή Πατέρα, είναι συλλογή από τις αναμνήσεις των Λιμνιωτών που τον ενθυμούνται, όταν εζούσε. Τις εμάζεψε και μου τις έστειλε ο Μανώλης ο Κατσούλης. Έχει υπηρετήσει το χωριό, σαν Κοινοτάρχης. Και ήξερε τα πρόσωπα· για να αποτανθεί.

Εγώ σαν ταπεινός δούλος του Θεού, έβαλα την τέχνη. Να προσαρμόσω τη ζωή του. Με το γύρω του περιβάλλον.

Η συγκίνησή μου όταν έγραφα αυτό το πόνημα, ήταν μεγάλη. Γιατί έζησα τα χρόνια που θέλει ο άνθρωπος, ν’ αποκτήσει τις γνώσεις που του χρειάζεται, για να ολοκληρώσει τον προορισμό του, στη πρόσκαιρη ζωή. Στο μεγαλείο της ανθρωπιάς που είχε περιαγάγει ο άγιος του Θεού τις Λίμνες· σε συνεργασία με την Αγία Μαρίνα: την πνευματική του μητέρα. Γεννήθηκα τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του.

Ο Χατζή Πατέρας είχε την χάρη από τις Ουράνιες Δυνάμεις. Να κάνει και θάματα. Γι’ αυτό έχουνε χρέος κείνοι που ασχολούνται με τα θρησκευτικά ζητήματα, να τον ανακηρύξουν άγιο. Με το καλογερικό του όνομα: Εφραίμ. Θα είναι η αναγνώριση, για τις υπηρεσίες που επρόσφερε στους πάσχοντες. Τα δραματικά χρόνια της Τουρκοκρατίας. «Άγιοι ονομάζονταν ακόμη πρόσωπα, με εξαιρετική πνευματική δύναμη, με αρετές και πνευματικό βίο». Κατά τα καθιερωμένα».