Είναι η στιγμή της αποκάλυψης κατά την οποία το κειμενικό υποκείμενο -και μέσω αυτού και ο αναγνώστης- αποκτά ξαφνικά μια νέα, ενορατική αντίληψη της πραγματικότητας, συνοδευόμενη από την αίσθηση της υπέρβασης του χώρου και του χρόνου, της κατάλυσης των ορίων τους και της συμφιλίωσης των αντιθέτων.

Στα τρία μέρη του βιβλίου διερευνάται θεωρητικά η έννοια της λογοτεχνικής επιφάνειας, ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της ποικίλα κείμενα (ποιήματα, πεζά ποιήματα, ποιητικά αφηγήματα, διηγήματα) του Ανδρέα Εμπειρίκου και αναδεικνύεται η σημασία και η λειτουργία της μέσα στο πλαίσιο της υπερρεαλιστικής ποιητικής του. Μέσω της επιφάνειας ο Εμπειρίκος δημιουργεί μια υπερρεαλιστικά υψηλή ποίηση και αποκτά την ιδιότητα του υψηλού ποιητή-δημιουργού, οδηγώντας τον αναγνώστη του στη θέαση και βίωση της «σπασμωδικής ομορφιάς» του νέου υπερρεαλιστικού κόσμου, της υπερπραγματικότητας, όπου το θαυμαστό, το όνειρο και το ασύνειδο συγχωνεύονται με τη συνειδητή πραγματικότητα.