«. . . Τι συμβαίνει όταν ανοίξει μια μέρα τα μάτια του κι ανακαλύψει πως όλα ήταν ένα λάθος Όταν συνειδητοποιήσει ότι ζούμε τόσον καιρό στο πλευρό του άλλου, όπως οι ρόδες μιας άμαξας που κινούνται παράλληλα και που τα δυο τους χνάρια χάνονται στον ορίζοντα» (. . .) Τώρα ξέρω: το τρομερό δεν είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου. Σ? αυτό, λίγο πολύ συνηθίζεις. Εκείνο που είναι τρομερό, είναι ο θάνατος όλων όσων πίστευες, όλων όσων έλπιζες, όλων αυτών που νόμιζες ότι αγαπούσες. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]