Είναι παράδοξο το πόσο λίγα είναι διατεθει?ένοι να κάνουν οι άνθρωποι σή?ερα για αυτά που λένε πως τα επιθυ?ούν πολύ. Δεν έχουν πάψει να δηλώνουν πως θα ήθελαν να γνωρίσουν την αγάπη. Αν τους ακούσει πιο προσεκτικά κανείς, θα καταλάβει τι εννοούν πραγ?ατικά: εννοούν να έρθει από κάπου ένα αίσθη?α που να τους περιβάλλει ?ε εύνοιες, ?ε περιποιήσεις, ?ε χάδια προς το εγώ που θα τα εισπράξει σαν να του οφείλονταν από παλιά. Περι?ένουν να αγαπηθούν όπως περι?ένουν να χρησι?οποιήσουν τις ιδιότητες ενός πράγ?ατος εξυπηρετικού που προστίθεται στην οικοσκευή τους. Εκεί οφείλεται και η σύγχυση ανά?εσα στο «?ου αρέσει» και στο «αγαπώ».
Από το ση?είο αυτό αρχίζει ένας ?αρασ?ός που διαβρώνει όλα τα αισθή?ατα, τις σκέψεις, τις αποφάσεις. Οι δυνά?εις της αδράνειας θα ?θελαν να σκοτώσουν τον έρωτα και την αγάπη για να ?η θυ?ίζουν στους ανθρώπους ότι η ζωή είναι έτοι?η να κυοφορήσει, αν το θελήσουν, και να αφήσει πίσω της και κάποια έργα. Ανίκανη να ποθήσει κάτι άλλο, η ανθρωπότητα φαίνεται να θέλει να αγκαλιάσει τον θάνατο. Μπορεί να φθάσει στην αυτοκτονία βίαια, ?έσω καταστροφικότητας. Μπορεί ό?ως και να πορευτεί προς το ίδιο τέρ?α ήσυχα, νωθρά, ?έσω ?ικροαπολαύσεων. Τι θα ήταν δυνατόν να αποτρέψει ένα τόσο άδοξο τέλος