Μια από τις θεμελιώδεις αρετές του κινηματογράφου του Θόδωρου Αγγελόπουλου είναι ότι δεν προκαλεί - ούτε προσκαλεί - σ` ένα εύκολο βλέπειν. Οι ταινίες του προσκαλούν σε δράση, εργασία. Εμποτισμένος από την μπρεχτική θεωρία του ενεργητικού θεατή, οικοδομεί πολλές από τις ταινίες του με βάση τις αρχές της επικής δραματουργίας. Ο κινηματογραφημένος χρόνος συμπεριλαμβάνει και τον χρόνο σκέψης του θεατή. Οι περισσότερες ταινίες του σε αναγκάζουν να τις ξαναδείς. Εκεί βρίσκεται και η μεγάλη του τέχνη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]