`Ο τόμος αυτός που ανθολογεί, μεταφράζει και υπομνηματίζει επτά νουβέλες και τρία ανέκδοτα από το σύνολο του ηροδοτείου έργου, έχει τη δική του ιστορία. Σχεδιάστηκε πριν από τη δικτατορία για τις εκδόσεις `Γαλαξίας`. Στο μεταξύ, καθώς περνούν τα χρόνια, πολλά έχουν αλλάξει. Έμεινε ωστόσο, φοβάμαι, αναγνωρίσιμος ο φανατισμός του αρχικού σχεδίου και στο τελικό, σημερινό αυτό αποτέλεσμα.
Έτσι η εισαγωγή και οι μεταφράσεις από το πρώτο βιβλίο του Ηροδότου στηρίζονται κατά βάση στην έκδοση `Ηροδότου Ιστορίαι, `Κλειώ`, Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια Δ.Ν. Μαρωνίτη, Γκοβόστης, Αθήνα 1996`. Το περίεργο όμως είναι ότι η παλιά εκείνη έκδοση, για πολλούς λόγους, έχει κατά κάποιο τρόπο αποξενωθεί από το συγγραφέα της. Ο τόμος αυτός προσπαθεί να διορθώσει την αποξένωση για την οποία μίλησα μ` ό,τι καινούργιο περιέχει και με τις βελτιώσεις που έγιναν στο παλαιότερο υλικό.
Οι τέσσερις νουβέλες και τα δύο ανέκδοτα από τα βιβλία ΙΙ-ΙΧ μεταφράστηκαν για πρώτη φορά. Όσο για τα τρία δοκίμια, που επιβάλλονται στη μετάφραση, είναι γραμμένα σε αρκετή ή μεγάλη χρονική απόσταση από την έκδοση Γκοβόστη. [...]
Ξαναγυρίζοντας ύστερα από δεπκαπέντε και πάνω χρόνια στον Ηρόδοτο (...), ένα μόνο θα ήθελα να υποσημειώσω. Γενικότερα ο λόγος του Ηρόδοτου και ειδικότερα οι νουβέλες του με εδίδαξαν τη σχέση που, σπάνια και σε κορυφαίες στιγμές της λογοτεχνίας, δημιουργείται ανάμεσα στην τέχνη και στη φύση, (...) δηλώνει τον τρόπο που η κάθε λογής πραγματικότητα αποκαλύπτει την αληθινή φύση της με την απογύμνωση που της επιβάλλει η έντεχνη έκφραση.
Ίχνη αυτής της διδαχής ελπίζω να βρει ο αναγνώστης και στον τόμο αυτόν, ο οποίος αναλαμβάνει να μεταφράσει και να αναγνωρίσει το λόγο του Ηρόδοτου, μέσα από τις νουβέλες και τα ανέκδοτά του.`

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]

άκοπο