Ο Λώρενς Φερλινγκέττι, σε αντίθεση με τους άλλους major μπητ, τον Γκρέγκορυ Κόρσο (που γι' αυτόν ο κόσμος λειτουργούσε μέσα από την παραδοξότητα της γλώσσας και μόνο), και τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ (που ισορροπούσε ανάμεσα σε μια καθιαγιασμένη λυρική συνείδηση και μια επική ανάγνωση της παραίσθησης), βρίσκεται σε μεγαλύτερη συμφωνία με τον περίγυρό του, όχι σαν σύνωμος κάποιας αντικειμενικής αλήθειας, αλλά σαν παρατηρητής μιας αναθεωρημένης ιστορικότητας των γεγονότων μέσα από την κινηματογραφική παράθεση της παραμικρής διαστρεβλωμένης, διαθλασμένης, μη σημαντικής καταγραφής τους. [...]

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)