Είναι η ώρα για μια εξομολόγηση της γενεάς μας. Είχαμε βάλει ένα ερωτηματικό - ένα μεγάλο ερωτηματικό, μάλιστα - για τη νέα γενεά, την κατοπινή μας. Ήταν ένα ερωτηματικό γεμάτο ανησυχίες, σιωπηλές μέριμνες, φόβους. Ευκαιρία δε χάναμε - και πρώτος εγώ - που να μην υπογραμμίσουμε το τρομερό ερωτηματικό: Τι θα την έκαναν την Ελλάδα Εμείς την είχαμε παραλάβει μικρή, με τον καυμό και την κηλίδα του 97. Χωρίς Μακεδονία, χωρίς Ήπειρο, χωρίς Κρήτη - είχαμε παραλάβει την Ελλάδα της Μελούνας και της ανυποληψίας: Την Ελλάδα του περίφημου "δίσκου της επαιτείας". Και με στερήσεις, με θυσίες, με αγώνες, με το αίμα μας και με το χρήμα μας, με προσπάθειες ηρωικές, ξεπλύναμε την παλιά ντροπή, τη μεγαλώσαμε, ανεμίσαμε τις σημαίες της, δοξασμένες και νικηφόρες, ως τ' ακρότατα όρια των εθνικών ονείρων, ερίξαμε τον κύβο στο δραματικό παιγνίδι του πρώτου μεγάλου πολέμου, βαδίσαμε τους ιστορικούς δρόμους των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη βάλαμε να παρακαθίσει, ισότιμη με τα ισχυρότερα κράτη, στο τραπέζι των διεθνών διασκέψεων, είχαμε, τέλος, ολοκληρώσει κάτι που ονειρεύτηκαν τρεις ολόκληρες γενεές, πριν από μας. (. . .)