Στις σχέσεις των ανθρώπων και στον ψυχικό τους αντίκτυπο αναφέρονται τα δύο πεζογραφήματα του βιβλίου Παλιές αμαρτίες.

Η μνήμη βρίσκει (για πρώτη φορά ? εκτός απ` την αγάπη που την τρέφει) μια ψύχραιμη και αντικειμενική καταγραφή ενός ολόκληρου μικρόκοσμου που ζει καταχωνιασμένος στον καιρό με τις ήττες του, τις λαχτάρες, τον έρωτα και τον πόλεμο του έρωτα. Ο χρόνος τσακίζει τα σώματα, γερνάει τις επιθυμίες και σκορπίζει την πικρή γεύση μιας ζωής αδικαίωτης· απ` την άλλη γεμίζει εμπειρίες τα κορμιά, που μεστώνουν και γνωρίζουν (για πρώτη φορά) την περιπέτεια της ζωής.

Ένα δίπτυχο που περνάει μέσα από τη δύναμη του λαϊκού λόγου στην ειδικότερη καταγραφή της «στιγμής».