Όπως πριν από κάθε μετακόμιση πετάμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα, πράγματα που κάποτε μπορεί να σήμαιναν πολλά για μας. αλλά τώρα απλώς μαζεύουν σκόνη και βαραίνουν τα χαρτόκουτα, τα πετάμε λοιπόν -συχνά μ ένα σφίξιμο, άλλοτε με ανακούφιση αλλά πάντα με την κρυφή ελπίδα ότι κάποιος μπορεί να τα βρει μες στα σκουπίδια και να του αρέσουν ή έστω να του χρειάζονται-, αλλά πάντως τα αφήνουμε πίσω μας και αποφασίζουμε να κρατήσουμε τα απολύτως απαραίτητα για το νέο μας σπίτι, για τη νέα μας ζωή, για τις νέες μας περιπέτειες, έτσι και τώρα εγώ πέταξα τρεις σακούλες σκουπιδιών γεμάτες πόθους ανεκπλήρωτους κι εκπληρωμένους φόβους και κράτησα μέσα σε τούτο το βιβλίο όσα δεν μου έκανε καρδιά να τ αποχωριστώ για πάντα. Είναι διάφορα: βαρύγδουπα ή ανάλαφρα, χαρούμενα ή συνοφρυωμένα, πικρά, γλυκά, γλυκόπικρα, χρωματιστά, ασπρόμαυρα, αιχμηρά, βελούδινα, κάποια σχεδόν ανύπαρκτα, άλλα τελείως υπαρκτά, γνωστά σε όλους ή τέλος πάντων στους περισσότερους - άλλο αν δεν ξέρουν πως τα ξέρουν ή κάνουν πως δεν τα ξέρουν. Ελπίζω να βρείτε κι εσείς κάτι που να σας ενδιαφέρει.