Το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου 1943, ημέρα Τρίτη, βρέθηκε νεκρός, πεσμένος μπρούμυτα, ανάμεσα στα αρμυρίκια της Πέρα Μεριάς, ο Franco Soletri. Στη γυμνή του πλάτη, χωμένη ολόκληρη η λάμα ενός μαχαιριού με κοκκάλινη λαβή, απ` αυτά που γδέρνουν τους χοίρους. Σπουδαγμένος στο Πανεπιστήμιο της Padova, ψέλλιζε λίγα αρχαιοελληνικά και δεν ήταν φασίστας. Είχε γίνει αξιωματικός με τη μεσολάβηση του πατέρα του, πιστού και δηλωμένου οπαδού του καθεστώτος. Ευαίσθητος κι ονειροπόλος, τις ελεύθερες ώρες του έπαιζε κιθάρα και διάβαζε κλασικούς. Ήταν ωραίος, έντιμος, αξιοπρεπής. «Πότε πρόλαβε κι έκανε εχθρούς;» αναρωτήθηκε ο στρατιωτικός διοικητής του νησιού... Όσο η έρευνα προχωρούσε, τόσο η υπόθεση σκοτείνιαζε. Ένα γυναικείο εσώρουχο και ίχνη από γόβες στην άμμο βεβαίωναν πως ο Franco ήταν με γυναίκα λίγο πριν πεθάνει. Το χτύπημα όμως ήταν στιβαρό, σίγουρο, και το μαχαίρι, όπλο δυσκολομεταχείριστο από γυναίκα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]